CEMORO LAWANG

W trasie jest znacznie przyjemniej. Raz, że rześko przewiewnie, dwa – widoki za oknem są cool! 1,5 godz. mija nie wiadomo kiedy. Mijamy pierwszą wioskę z licznymi noclegowniami i docieramy pod samą kalderę wulkanu. Wybieram pierwszy z brzegu – chyba największy homestay - "Setia Kawan". Cena za jedynkę - wyjątkowo łatwo zbita z 200 do 150.000 IDR - oznacza, że zapewne sporo przepłacam. Wolne noclegi są tu co trzeci dom, ... ale przed chwilą widziałem w gęstej mgle zarysy wulkanu Bromo i poddaję się euforii chwili. Okna mego mini-pokoju wychodzą na zaplecze przyległej jadłodajni – może być ciężko z zaśnięciem.

Nie rozpakowując się nawet ruszam na przechadzkę po wiosce. Można ją obejść w pół godziny. Więcej czasu poświęcam kontemplacji zmieniających się widoków kaldery z trzema stożkami wulkanicznymi ginącymi w chmurach. Robi się zimno. Po gorącym (dosłownie) natrysku wciągam na siebie bieliznę termiczną i dwie bluzy polarowe. W knajpce za oknem zamawiam kurczaka z ryżem, warzywami i herbatą – całość 20.000 IDR, więc ceny nie są tu wygórowane. Na przeciwko jest hostel i knajpa "Cemoro Indah" z Wi-Fi. Przy Bintangu (46.200) przeglądam net. 320.000 IDR to trochę przesadna stawka wjazdowa na teren parku, szczególnie, że nie specjalnie jest tu o co się troszczyć. Kolesie sprzedający czapki, szaliki i skarpety po kilku darowanych papierosach zdradzają mi nieoficjalne wejście do kaldery (tuż przy pustej budce strażniczej). Zastanawiam się czy jest sens wstawać o świcie i wśród tłumów żądnych wrażeń turystów podziwiać wschód słońca. Chyba zdam się na mój zegar biologiczny.

Towarzystwo za oknem rozchodzi się powoli spać, a żona właściciela homestay-u zamyka knajpę. Jest szansa, że w obliczu jutrzejszych potencjalnych atrakcji uda mi się jednak zdrzemnąć.

Zdjęcia (9)

Komentarze (0)