NAPIĘCIE ROŚNIE

10 min przed odjazdem pociągu jestem na dworcu. 2 godzinna podróż do Probolinggo to sielanka. Wysiadając z pociągu oczekuję początku spodziewanego hardcoru. Początkowo wszystko wygląda jednak milutko. Przed stacją czekają żółte bemo po 5.000 IDR i o dziwo odjeżdżają po zapakowaniu raptem max. 3-4-ech turystów. Wraz z niemieckojęzyczną parą zostaję wysadzony przy jednej z agencji turystycznych. A jednak mafia działa! Podane tu ceny przejazdów i hoteli w Cemoro Lawang zwalają z nóg. Decyduję się na publiczne bemo, które rzekomo ma być o 12.00. Podczas półtoragodzinnego oczekiwania wszyscy inni turyści rozjeżdżają się mini busami w różnych kierunkach. Zostaję sam. Jeden z bardziej litościwych pracowników biura szeptem informuje mnie, że z pobliskiego przystanku busowego będzie trochę prościej. To akurat niedaleko, ale wskakuję do przejeżdżającego akurat bemo, gdzie muszę dodatkowo popozować do fotek z dzieciakami kierowcy.

Jest 12.00, a na postoju bemo znów jestem tylko ja. Wyjątkowo smaczny nasi goreng w parkingowym warungu poprawia nastrój. Przed 14.00 pojawia się nagle kilkuosobowa zbieranina plecakowców. Bingo! Pakuję się z nimi do zdezelowanego Mitsubishi Colta, a nasze bagaże lądują na dachu. Kisimy się w upale oczekując drivera, a kiedy ten rusza dwie panienki przypominają sobie nagle o pilnej potrzebie fizjologicznej. Kolejne 15 min w ukropie. Nie ma leciutko – musimy jeszcze wrócić kawałek i zabrać dodatkowe 4 osoby. W sumie jest nas 15-cioro.

Zdjęcia (3)

Komentarze (0)