„PIELGRZYMIA ANIELSKOŚĆ”

Pierwsza pobudka jest już o 7.00 rano. Na korytarzu straszne zamieszanie. Chyba sąsiedzi się wyprowadzają. Ostatecznie budzę się sam o 8.30. Mam godzinę na opuszczenie pokoju. Wyrabiam się w czasie i przed 10.00 jestem na dworcu kolejowym choć znając życie będę musiał złapać autobus do Vijayavady, a dopiero potem dalej. I tu pierwsza niespodzianka - o 10.35 jest bezpośredni pociąg do Puri! Druga jest równie miła. Nie ma co prawda możliwości dokonania rezerwacji, ale bilet na trasę o długości 1230 km kosztuje mnie raptem 198 INR!! Trzecia niespodzianka to wolne miejsca w kilku wagonach 2 klasy!!!

Vis-a-vis mnie siedzi chyba małżeństwo pielgrzymów. Kobieta ma ogoloną głowę - oddała największą ofiarę dla tutejszego bóstwa ścinając włosy i ofiarując je w darze. Nie zostaną zmarnowane. Trafią do amerykańskich zakładów perukarskich zasilając w ten sposób i tak pokaźny dochód świątyni zarabiającej na tym procederze krocie. I bez włosów ma jednak wyjątkowo szlachetny wyraz twarzy. Mężczyzna staje się moim aniołem stróżem na czas wspólnej podróży mimo, iż nie wymieniliśmy między sobą ani słowa. Pożycza mi 5 INR, kiedy sprzedawca herbaty nie ma reszty, nie pozwala żonie powiesić na haku torby, która mogłaby mi przeszkadzać i dba o to, żeby było mi wygodnie karcąc co jakiś czas przysypiającego na moim ramieniu tłuściutkiego hobbita. Jednak dopiero moja interwencja po kilku godzinach obijania obojczyka hobbicią głową przywołuje uciążliwego sąsiada do pionu. Początkowo nie ma tłoku. Z czasem jednak przybywa podróżnych, aby apogeum osiągnąć po 22.00, kiedy wszyscy szykują się do snu. Po całym dniu jazdy mam dla odmiany dość siedzenia i zwalniam moje miejsce hobbitowi lokując się na podłodze między siedzeniami ... i nogami sąsiadów. Anioł stróż gestem ręki proponuje mi poduszkę w postaci ich szat. Wykorzystuję jednak własny plecak, z najważniejszą zawartością. Ciasno jak diabli, ale kilka razy udaje mi się zdrzemnąć.

Komentarze (0)